Recensies

Omdat niemand beter kan vertellen waar een boek over gaat en hoe het leest, dan de lezer zelf, geef ik hier graag ruimte aan alle lezers die willen vertellen hoe ze mijn boek ervaren hebben. 

RECENSIE van mijn boek "IK VANG JE"
door Rolf Hulsebos

Vandaag heb ik me onverwacht even in jullie leven verdiept. Ik ken jullie en weet dat jullie veel ellende hebben meegemaakt. In dit boek staat een deel beschreven waarvan ik wel wist, maar het lezen ervan heeft me emotioneel gegrepen. Bij de beschrijving van de eerste aanval nam je me erg ver mee jouw belevenis in. Natuurlijk kan ik me nog steeds niet voorstellen hoe het voor een gezin is om iets dergelijks daadwerkelijk me te maken, maar de boodschap komt indrukwekkend over. Je beschrijving aangaande het ambulancepersoneel zou met dikke letter op de voorpagina van alle kranten in Nederland moeten komen. Wat goed van je om hun heldhaftigheid te benadrukken!

Bovenal vind ik het bewonderenswaardig dat je zo respectvol bent omgegaan met alle onwetende mensen en dat je je zo goed hebt beperkt tot de ellende rondom dit onderwerp. Het is knap dat je je niet hebt laten meeslepen in een uitgebreide beschrijving van andere ellende. Respect, want het zou zo makkelijk zijn om wat schoppen uit te delen. Nee, jij hebt het netjes gehouden en bent bij je thema gebleven. Zo is je boek een aanrader voor iedereen.

Zit ik nu zomaar een stukje te schrijven. Dat had ik niet gedacht toen ik opstond vandaag. Vanmorgen lag het boek dat Marjanka bij jou had opgehaald op de keukentafel. Nieuwsgierig als ik was begon ik even het voorwoord te lezen. Nu, 3 uurtjes later, weet ik dat het inderdaad makkelijk weg leest. Ik heb dat ritje ook als een rollercoaster ervaren. Pfff... heftig!

Wat mij als professional bezig houdt, is het hele verhaal met betrekking tot het onderwijs. Wanneer dringt het nu eindelijk eens door dat het om passie en liefde gaat.

Als directeur van een school met inclusief onderwijs weet ik dat kinderen als Ezra lastig kunnen zijn. Ja, ze kunnen de les verstoren en dat doen ze ook. Maar waarom zijn ze in een klas met andere kinderen (die nadrukkelijk aanwezig zijn) dan niet zo 'vervelend' cq. 'lastig'? Weet je, dat zijn ze daar ook en bij ons ook op school. Feit is dat er hier geen druk is van de andere ouders die dreigen hun kind van school af te halen als hun kind naast dat ene kind blijft zitten. Feit is dat de leerkracht niet hoeft te klagen dat hij of zij vindt dat het kind naar een andere school moet, zodat hij/zij het wat makkelijker krijgt. Bij het inclusief onderwijs en op het BSO/VSO hoeven we niet na te denken over verwijzing. Wij slaan die discussie over en kijken gelijk naar de oplossingen. Goed, dit kind zit bij ons op school, wat heeft dit kind nodig om het tot een succes te maken. Hoe zorgen we dat dit kind met plezier naar school gaat en lekker in zijn/haar vel zit? Alleen dan kan een kind tot ontwikkeling komen....

Antwoord: Het kind moet zichzelf kunnen/mogen zijn. Zich Veilig voelen!

Een goed boek voor leraren om inzicht te krijgen in de achtergrond om zo iets meer begrip te krijgen voor het kind en de ouders. Gelukkig zijn er al vele natuurtalenten die dit niet nodig hebben, maar die lezen uit zichzelf wel dit soort boeken.


RECENSIE van mijn BOEK “IK VANG JE” 
door Maaike Ballieux

Drie jaar was Ezra toen hij zijn eerste aanval kreeg. Een moment om nooit te vergeten. De epilepsie van Ezra nam al snel heftige vormen aan, met veel verschillende aanvallen, die lastig te behandelen waren. De ontwikkeling van Ezra kwam in gevaar. Daarbij kwamen gedragsproblemen, die toen hij vijf jaar was een volgende ‘stempel’ opleverden: PDD-NOS.

Het is een verhaal dat veel lezers van deze nieuwsbrief bekend zal voorkomen. Je hebt een ogenschijnlijk gezond kind, dat opeens epilepsie blijkt te hebben, een aandoening waar je weinig tot niets van weet. En vanaf dat moment beheerst die aandoening het leven van je kind, en dat van jou, en van de rest van het gezin.

In dit helder geschreven, aangrijpende boek, beschrijft Judith Boekel, de moeder van Ezra, wat er gebeurde met Ezra, en in haar gezin vanaf die eerste aanval. Het gaat daarbij om het medische verhaal, de zoektocht naar een behandeling en naar een oorzaak. Maar het gaat ook over ‘omgaan met epilepsie’, over leren leven met deze aandoening. Over het verdriet en de zorgen. Over de onmacht die je voelt als je kind ernstige gedragsproblemen blijkt te hebben. Over alle professionals die je ontmoet onderweg, en over de bureaucratie. Maar ook over de mooie momenten die er ook zijn, bijvoorbeeld als Ezra zijn zwemdiploma’s haalt.

Bijzonder aangrijpend vond ik het verslag van de speltherapeute dat deels in het boek is te lezen. Zij schrijft dat Ezra liever niet wil praten over epilepsie. Maar hij tekent als het hierover gaat een traan.
Uiteindelijk wordt er bij Ezra een genetische afwijking gevonden in het SCN2a gen. Dit is naar alle waarschijnlijkheid de oorzaak van zijn problemen.

Dit boek zal bij veel ouders herkenning oproepen. En voor professionals die te maken krijgen met kinderen met een ingewikkelde epilepsie zoals die van Ezra, is het wat mij betreft ‘verplichte kost’!

RECENSIE van mijn BOEK “IK VANG JE” 
door Karen Veninga

Gisteren ben ik begonnen in het boek en ik heb het vandaag in 1 ruk uitgelezen. Indrukwekkend, confronterend, en mooi neergeschreven. Ook herkenbaar, en dan niet perse de epilepsie. Ik ben daarmee zeer bekend, maar niet bij één van mijn eigen kinderen. Wel heel veel herkenning omtrent de instanties, onderwijs en problemen rondom de gedragsproblemen. Bijzonder om meegenomen te worden in een ontzettend belangrijk deel van jullie leven, waarbij je toch ook jullie eigen kwetsbaarheid uitschrijft en blootlegt. Bijzonder om een verhaal, een boek te lezen van mensen die je kent, van ouders die ik altijd heb gezien en ervaren als zeer betrokken bewuste opvoeders en ouders, zeer begaan met jullie kinderen en altijd staan voor wat jullie vinden en willen en dan toch...... is er iets wat jullie hele leven op de kop heeft gezet. Ik meen uit de grond van mijn hart dat alle drie jullie kinderen dikke bofkonten zijn met jullie als ouders. Die leeuwin die zorgt voor haar kinderen, die is er maar mooi voor ze! De zelf reflectie in je boek en het toch moeten accepteren dat je het niet meer weet, niet meer kan, dat je hulp nodig bent..... Pittig! Herkenbaar! Dank je wel voor dit kijkje in jullie leven! Ik vind jullie toppers!!!!!


Reacties op mijn boek

"We hebben allemaal een verhaal, dat we nooit zullen vertellen, maar dit verhaal wel" (Paula).

“Wat een ongelofelijke rollercoaster” (Astrid).

“De intuïtieve kracht van moederschap in samenwerking met een hecht gezin, brengt individuele ontwikkeling en persoonlijkheid. Dat is wat ik met veel bewondering lees in dit boek” (Harry).

"Dit verhaal laat je niet onberoerd. Voor ieder die verdwaald is in het land van de hulpverlening. Voor ieder die werkt als hulpverlener. Lees met je hart en herken de mens die tegen over je staat." (Marjanne).